خداوند نزد دلهاى شكسته است. پس ما قبل از تشرّف به آن خانه، بايد اين خانه را تطهير كنيم و به قول ملاى رومى:
اى قوم به حج رفته كجاييد كجاييد معشوق همينجاست بياييد بياييد
معشوق تو همسايه و ديوار بديوار در باديه سرگشته شما در چه هواييد
گر صورت بى صورت معشوق ببينيد هم خواجه و هم خانه و هم كعبه شماييد
ده بار از آن راه بدان خانه برفتيد يكبار از اين خانه برين بام برآييد
آن خانه لطيفست نشانهاش بگفتيد از خواجه آن خانه نشانى بنماييد
يك دسته گل كو اگر آن باغ بديديت يك گوهر جان كو اگر از بحر خداييد
با اين همه آن رنج شما گنج شما باد افسوس كه بر گنج شما پرده شماييد
منظور از اين مطالب، آگاه ساختن مردم از مقام خود و مقام و منزلت جايى است كه انسان قصد زيارت آن را دارد تا با اين خود آگاهى و معرفت الهى، آدمى بتواند حج واقعى به جا آورد؛
به عبارت ديگر انسان به همراه مقام انسانيش به پيشگاه حضرت ربوبى حاضر شود و چون انسانيّت انسان به قلب اوست، لذا تنها در زمانى به چنين توفيقى نايل مى آيد كه به عظمت قلب تا حدودى واقف شود.
يكى از مقامات عظماى قلب، بيت الله بودن قلب است. انسان روشن دل مى داند كه به همراه خانه خدا به زيارت خانه خدا مى رود. خدا خانه اى در درون دارد و خانه اى در برون. اگر ما ميهمان خداييم، خدا هم ميهمان ماست.
زين حكايت كرد آن ختم رُسُل از مليك لا يزال و لم يزل
كه نگنجيدم در افلاك و خلا در عقول و در نفوس با عُلا
در دل مؤمن بگنجيدم چو ضيف بى زچون و بى چگونه بى زكيف
بى چنين آيينه از خوبى من برنتابد نه زمين و نه زمن
بر دوكَوْن اسب ترحّم تا ختم بس عريض آيينه اى برساختم
هر دمى زين آينه پنجاه عُرس بشنو آيينه ولى شرحش مپرس
هدف اين است كه اگر صورت صورت انسانى است قلب هم قلب انسانى باشد، بر خلاف آنهايى كه به فرموده على ـ عليه السلام ـ صورتشان صورت انسانى ولى سيرتشان سيرت حيوانى است؛
«الصُّوْرَةُ صُوْرَةُ اِنْسَان وَالْقَلْبُ قَلْبُ حَيْوان .»
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
